Ίσως να σας φανεί περίεργο αλλά τα μουσεία είναι γεμάτα από μικρά σημάδια που μαρτυρούν μεγάλες σκανταλιές! Ναι, καλά διαβάσατε! Αποτυπώματα μικρών παιδιών έχουν καταφέρει να μείνουν ανεξίτηλα σε αρχαιολογικά ευρήματα, αφήνοντας πίσω τους μια γλυκιά και χαριτωμένη μαρτυρία για τις πονηριές τους.
Φανταστείτε τον ενθουσιασμό των αρχαιολόγων όταν, ανάμεσα στα ερείπια αρχαίων πόλεων και κτιρίων, ανακαλύπτουν αποτυπώματα από πατουσίτσες παιδιών που έπαιζαν κάποτε στους δρόμους και τις αυλές. Αυτά τα αποτυπώματα μας μεταφέρουν πίσω στο χρόνο, προσφέροντας μια τρυφερή εικόνα της καθημερινότητας των παιδιών της εποχής.
Σε έναν αρχαίο δρόμο λοιπόν της Πομπηίας βρίσκουμε μια σειρά από ίχνη μικρών πελμάτων (Mary Beard – “Pompeii: The Life of a Roman Town”).
Ανήκαν σε παιδιά που έπαιζαν και έτρεχαν, αφήνοντας τα σημάδια τους στη λάσπη προτού αυτή σκληρύνει και μετατραπεί σε πέτρα. Αυτές οι στιγμές παιχνιδιού και ανεμελιάς διατηρήθηκαν για χιλιάδες χρόνια, υπενθυμίζοντας ότι η παιδική σκανταλιά είναι διαχρονική.
Μετακινούμαστε βορειοδυτικά της Πομπηίας, στο Vocontiorum (τώρα ονομάζεται Vaison-la-Romaine και ανήκει στη Γαλλία). Το από 2000 χρόνια αποτύπωμα μιας παιδικής πατουσίτσας παραμένει και εδώ αναλλοίωτο πάνω σε ένα πλακάκι. Κάποιο ζιζάνιο φαίνεται να βιάστηκε να πατήσει στο νωπό κόκκινο πηλό του πλακιδίου που στέγνωνε στον ήλιο διαιωνίζοντας έτσι το σημάδι του.
Στα βουνά του Θιβέτ, βρίσκουμε σε σπηλιές αποτυπώματα από παλάμες παιδιών ηλικίας 200.000 ετών. Τέχνη ή σκανδαλιά; Λοιπόν, μερικές φορές το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Βρίσκουμε ίχνη σε αρχαία εργαστήρια αγγειοπλαστικής, όπου παιδιά έπαιζαν δημιουργώντας τα δικά τους τεχνουργήματα. Έπλαθαν μικρά άτσαλα σκεύη μιμούμενα τους γονείς ή τους δασκάλους τους. Παρεμβάσεις που δίνουν μια νότα ζωντάνιας και χαράς στα ευρήματα του παρελθόντος.
Βλέπουμε τα μικρά μας καθημερινά να τρέχουν και να παίζουν, να λερώνουν και να κάνουν ζημιές. Κάθε ζημιά μια ανάμνηση, μια μικρή στιγμή σκανταλιάς και χαράς που αξίζει να διατηρηθεί. Άλλωστε, δεν είναι αυτά τα αποτυπώματα που γεμίζουν τη ζωή μας με χρώμα και ζωντάνια;
Παρακολουθούμε με αγάπη και ενδιαφέρον τις μικρές σκανταλιές των παιδιών μας, γνωρίζοντας ότι κάποια μέρα, αυτά τα αποτυπώματα θα γίνουν κομμάτι της ιστορίας τους, όπως ακριβώς συνέβη και με εκείνα τα παιδιά της αρχαιότητας.
