Ο όρος “cute aggression” θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «επιθετικότητα στο χαριτωμένο» (ή πολύ πιο ελεύθερα «γιαγιαδοεπιθετικότητα») και περιγράφει την τάση των ανθρώπων να μιλούν επιθετικά, να τσιμπούν ή να δαγκώνουν κάτι που τους φαίνεται χαριτωμένο, χωρίς την πρόθεση να το πληγώσουν.

Στη μελέτη τους με τίτλο ““It’s so Cute I Could Crush It!”: Understanding Neural Mechanisms of Cute Aggression” που δημοσιεύθηκε στο Frontiers in Behavioral Neuroscience, οι Katherine K. M. Stavropoulos και Laura A. Alba ανέλυσαν και εντόπισαν την αιτία πίσω από τη συμπεριφορά αυτή που για αιώνες έχει ταλαιπωρήσει και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί τα παιδικά μάγουλα.

Στη μελέτη, κάνοντας χρήση της ηλεκτροφυσιολογίας (ERP), εξετάσθηκαν στοιχεία σχετιζόμενα με τη συναισθηματική κατάσταση και με την αντίληψη της ανταμοιβής.

Οι συμμετέχοντες δεν ήταν γιαγιάδες, αλλά άτομα ηλικίας 18 εώς 40 ετών στα οποία δόθηκαν φωτογραφίες από χαριτωμένα και λιγότερο χαριτωμένα μωράκια, καθώς και από ενήλικα ζώα και κουτάβια. Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να απαντήσουν σε μια σειρά ερωτηματολογίων ενώ παράλληλα γίνονταν έλεγχός τους με ηλεκτροεγκεφαλογράφημα.

Τα ευρήματα της μελέτης ανέδειξαν ότι η επιθετικότητα στο χαριτωμένο σχετίζεται με νευρικούς μηχανισμούς που ρυθμίζουν την συναισθηματική κατάσταση και την αίσθηση της ανταμοιβής.

Η επιθετικότητα στο χαριτωμένο φάνηκε να αποτελεί μια πολύπλοκη συναισθηματική αντίδραση με πιθανότατα μεγάλη σημασία. Εξυπηρετεί στο να μετριάσει την έντονη αισθηματική φόρτιση (cuteness overload 😉 ) και επιτρέπει με τον τρόπο αυτό στο άτομο να φροντίσει απρόσκοπτα το εξαρτώμενο μέλος.